در گذشته مدیریت زیرساخت‌های فناوری اطلاعات کار سختی بود. مدیران سیستم باید تمام سخت‌افزار و نرم‌افزار مورد نیاز برای اجرای برنامه‌ها را به صورت دستی مدیریت و پیکربندی می‌کردند. با این حال، در سال‌های اخیر، همه چیز به طور چشمگیری تغییر کرده است. ترندهای جدید مانند رایانش ابری، روشی را که سازمان‌ها به طراحی، توسعه و نگهداری زیرساخت‌های فناوری اطلاعات خود می‌پردازند، متحول کرده و بهبود بخشیده است. امروزه، بسیاری از پردازش‌های کامپیوتری از سرور فیزیکی به ابر منتقل شده است و این، چند تغییر عمده ایجاد کرده است. زیرساخت‌های مدرن بسیار بزرگ‌تر و پیچیده‌تر هستند و آرایش آنها اغلب تغییر می‌کند که در نتیجه اصلاح دستی چنین زیرساختی عملی نیست و نمی‌توان به‌سادگی آنها را گسترش داد. برای غلبه بر این مشکل، «زیرساخت به عنوان کد (Infrastructure as Code)»، به اختصار IaC، مطرح شد که از مؤلفه‌های ضروری رایانش ابری به شمار می‌رود و در این مطلب در مورد آن صحبت خواهیم کرد.
زیرساخت به عنوان کد به چه معناست؟
زیرساخت به عنوان کد (IaC) رویکردی برای خودکارسازی استقرار و تغییرات زیرساخت از طریق مشخص کردن وضعیت و تنظیمات مورد انتظار برای منابع و ارتباطات بین آنها در قالب یک کد است. این کد به زبان‌های خاص‌منظورهٔ ابزارهای IaC نوشته می‌شود که خوانایی بالایی برای انسان دارند. با اجرای کد، همان منابعی که تعریف شده، در فضای ابری ایجاد (یا اصلاح) می‌شوند. در واقع ابزار از طرف شما با ارائه دهنده فضای ابری یا سیستم استقرار ارتباط می‌گیرد و تغییرات لازم را اِعمال می‌کند.
هنگام اجرای کد، ابزار IaC به یافتن تفاوت‌های بین زیرساخت مورد نظر در کد و زیرساخت واقعی در فضای ابری می‌پردازد و اقداماتی را برای برابر کردن حالت واقعی با حالت تعریف شده در کد انجام می‌دهد. کد را می‌توان هر زمان که نیاز باشد تغییر داد.
برای اینکه IaC عملا کار کند، منابع ایجاد شده نباید پس از آن به صورت دستی اصلاح شوند، زیرا این کار موجب ایجاد اختلاف بین زیرساخت مورد انتظار در کد و وضعیت واقعی در فضای ابری می‌شود. علاوه بر این، منابع اصلاح شده به صورت دستی در طول اجرای کدهای آینده ممکن است دچار تغییر شوند و درنتیجه تمام این سفارشی‌سازی‌های دستی از بین برود. راه حل این است که تغییرات را در کد زیرساخت وارد کنید.
تاریخچه و مفاهیم اصلی مرتبط با IaC
زیرساخت به عنوان کد در پی احساس ناامیدی از شیوه مدیریت سنتی تجهیزات در شبکه‌های بزرگ پدید آمد. در روش‌های قدیمی‌تر، متخصصان باید یک دستگاه را به صورت دستی، یا گاهی با کمک یک ابزار تعاملی، پیکربندی می‌کردند. اطلاعات به صورت دستی یا با استفاده از اسکریپت‌هایی که ادمین‌ها می‌نوشتند، به فایل‌های پیکربندی اضافه می‌شد، اما همچنان به مدیریت عملی نیاز داشت.
بعدها، پیشرفت در مجازی‌سازی، رایانش ابری و ابزارهای نرم‌افزاری جدید منجر به ایجاد محیطی با وابستگی بسیار کمتر به دستگاه‌های فیزیکی شد. در زیرساخت‌های ابری اکنون می‌توان سرورها را بدون دخالت دستی ایجاد، حذف یا پیکربندی مجدد کرد.
با IaC، زیرساخت منحصراً از طریق خودکارسازی فراهم می‌شود. مدیریت زیرساخت، شامل تنظیمات شبکه، راه‌اندازی ماشین‌های مجازی و…، با یک زبان برنامه‌نویسی سطح بالا در فضای ابری انجام می‌شود. زیرساخت به عنوان کد از فرآیند توسعه نرم‌افزار و تکنیک‌های تضمین کیفیت و خودکارسازی استفاده می‌کند. تغییرات در پیکربندی از طریق تغییرات در کد و نه از طریق تغییرات دستی در زیرساخت انجام می‌شود.
مزایای IaC
با IaC، می‌توانید به سرعت هر تعداد نمونه از کل زیرساخت خود را که نیاز دارید، در چندین دیتاسنتر که ارائه‌دهندگان خدمات ابری فراهم می کنند، از یک منبع یعنی کد خود ایجاد کنید. این امر مزیت‌های زیادی چون تضمین ایجاد منابع به طور مداوم و بدون خطا داشته و در عین حال زمان را برای مدیریت و تنظیم دستی کاهش می‌دهد.
- هزینه کمتر
پیکربندی دستی یک فعالیت پرهزینه بوده و نیاز به حضور یک کارشناس ماهر دارد که حقوق زیادی دریافت می‌کند. هر متخصص فقط می‌تواند یک مؤلفه را در یک زمان پیکربندی کند و هر راه‌اندازی باید به‌صورت جداگانه رفع اشکال شود. تنها راه برای سرعت بخشیدن به کار، استخدام افراد بیشتر است.
در مقابل، روش خودکارسازی با IaC در ابتدا هزینه بیشتری دارد، اما در دراز مدت باعث صرفه‌جویی در هزینه‌ها می شود. تکنیک‌های IaC وظایف روزمره و تکراری را حذف می‌کنند و به متخصصان اجازه می‌دهد روی فعالیت‌های سودآورتر تمرکز کنند. شرکت‌ها با همین بودجه می‌توانند کارهای بیشتری انجام دهند.
- سرعت بیشتر
علاوه بر گران بودن، پیکربندی دستی بسیار کند است. هیچ راهی برای استقرار آنی صدها دستگاه جدید وجود ندارد و تغییر یا ارتقاء سریع شبکه غیرممکن است. با IaC، اسکریپت‌ها و فایل‌های پیکربندی امکان فعال‌سازی سریع زیرساخت‌ها و تغییرات تقریبا آنی در شبکه‌های موجود را فراهم می‌کنند. از آنجایی که تغییرات می‌توانند به سرعت بازگردانده شوند، پنجره‌های تعمیر و نگهداری می‌توانند بسیار کوچکتر و با تناوب بیشتر باشند.
دیگر مزایای IaC عبارتند از:
- قابلیت استفاده مجدد: استفاده مجدد از بخش‌هایی از معماری زیرساخت در پروژه‌های آینده.
- کنترل نسخه: ذخیره کد زیرساخت در سیستم‌‌های کنترل نسخه.
- قابلیت مشاهده: نوشتن پیکربندی‌ها در قالب کد به عنوان یک فرآیند مستندسازی برای زیرساخت عمل می‌کند.
اگر محیط‌های توسعه، تست، stage و production شما از هم جدا هستند، در جریان کار IaC می‌توانید به طور مکرر زیرساخت‌ها را ایجاد کنید و یا به محیطی دیگر تغییر دهید. در اینجا IaC به کمک شما می‌آید تا تست نسخه‌های نرم‌افزارتان را با استقرار زیرساخت‌ها به تعداد دفعات مورد نیاز انجام دهید.
جمع‌بندی
اگر رایانش ابری را اولین گام برای حل بسیاری از مشکلات ناشی از مدیریت سنتی IT بدانیم، پس منصفانه است که بگوییم IaC قدم منطقی بعدی است. استفاده از این روش، رایانش ابری را به حداکثر پتانسیل خود می‌رساند و توسعه‌دهندگان و دیگر متخصصان را از انجام کارهای دستی و مستعد خطا رها می‌کند. به علاوه، هزینه‌ها را کاهش می‌دهد و کارایی را در تمام مراحل چرخه عمر توسعه نرم‌افزار بهبود می‌بخشد.
منابع
این مقاله را به اشتراک بگذرید
مطالب مرتبط:
