امنیت (Security)

طبق تعریف گارتنر سرویس لبه امنیتی (Security Service Edge) یا به‌اختصار سرویس SSE به همگرایی سرویس‌های امنیت شبکه اطلاق می‌شود که از طریق پلتفرمی ابری با ساختاری تخصصی ارائه می‌شود. این سرویس بخشی از چارچوب دسترسی سرویس لبه امن (SASE) در‌نظر گرفه می‌شود که ساختارش به خدمات امنیتی اختصاص داده شده است.

فناوری فریب یا Deception Technology به دسته‌ای از راهکارهای امنیت سایبری گفته می‌شود که با نرخ پایین هشدارهای نادرست، تهدیدات را زودهنگام شناسایی می‌کند. این فناوری تله‌هایی را در کنار دارایی‌های شبکه می‌گذارد و به محض آنکه مهاجم با تله‌ای روبه‌رو شود جمع‌آوری اطلاعات را آغاز کرده و از این اطلاعات در راستای هشدار‌دهی با دقت بالا استفاده می‌کند.

در شبکه‌های کامپیوتری تونل‌ها روشی برای انتقال داده در سراسر شبکه‌ با استفاده از پروتکل‌هایی‌اند که شبکه از آن پروتکل‌ها پشتیبانی نمی‌کند. این روش برای انتقال امن داده‌ها بین شبکه‌های مختلف و عبور از محدودیت‌های شبکه‌ای به‌ویژه در شبکه‌های خصوصی مجازی (VPN) استفاده می‌شود تا ارتباطی امن و رمزگذاری‌شده بین کاربران و سرورها برقرار شود.

سازمان‌ها در دنیایی که حجم داده‌ها هر چند سال چندبرابر می‌شود با چالش‌های فزاینده‌ای برای محافظت از اطلاعات حساس مواجه هستند. امروزه شرکت‌ها مقادیر حیرت‌آوری از داده‌ها را روزانه تولید می‌کنند که از ارتباطات و تراکنش‌ها گرفته تا تحلیل‌ها، فایل‌ها و موارد دیگر را شامل می‌شود. بنابراین، مدیریت و حفاظت از داده‌ها به اولویتی حیاتی و مسئولیتی پیچیده تبدیل شده است.

فناوری اطلاعات در سایه یا Shadow IT اصطلاحی است مخصوص زمانی که کارکنان بدون اطلاع یا مجوز بخش‌های فناوری اطلاعات از برنامه‌های کاربردی SaaS استفاده می‌کنند و یا به آنها دسترسی دارند. به‌طور کلی برنامه‌ای که خارج از سیاست‌های فناوری اطلاعات سازمان استفاده شود، می‌تواند حامل خطرات جدی مانند نشت داده‌ها برای افراد و سازمان‌ها باشد.

پیشگیری از تهدیدات هویتی، چارچوب امنیتی‌ای است که برای خنثی‌سازی حملات هویتی قبل از وقوع طراحی شده است. این روش، برخلاف سیستم‌های سنتی که پس از اعطای دسترسی به شناسایی نفوذ می‌پردازند، اساساً امکان ورود مهاجمان را مسدود می‌کند و با تغییر رویکرد از «پذیرش احتمال نقض» به «جلوگیری قطعی از نقض» سیستم کنترل دسترسی را تقویت می‌کند.

CTEM به برنامه جامعی مختص امنیت سایبری اطلاق می‌شود که مواجهه سازمان‌ها با تهدیدات مختلف را به‌طور دائم نظارت و مدیریت می‌کند. این برنامه نه‌­تنها آسیب‌پذیری‌های سیستم شما را شناسایی می‌کند بلکه با استفاده از تکنیک‌های ترکیبی به ارزیابی مداوم وضعیت امنیتی شما و اولویت‌بندی تهدیدات احتمالی می‌پردازد.

دورکاری، اگرچه در شرایط خاص همچون بحران‌ها و همه‌گیری‌ها، راهکاری مفید برای تداوم فعالیت‌های سازمانی است، اما بدون رعایت نکات امنیتی می‌تواند زمینه‌ساز آسیب‌های جدی شود. از کارکنان گرفته تا مدیران فناوری اطلاعات، همه باید مسئولانه در قبال امنیت سایبری عمل کرده و با رعایت اصول، تجربه‌ای حرفه‌ای، امن و کارآمد از دورکاری بسازند.

این روزها بیشترین کلمه‌ای که درباره‌اش می‌شنویم چیزی نیست جز «جنگ». اما این جنگ فقط سازه‌های فیزیکی را تهدید نمی‌کند، ما با نوعی دیگر از تهاجم مواجهیم؛ تهاجمی که بی‌صدا، اما مخرب وارد می‌شود. در چنین شرایطی، زیرساخت‌های اطلاعاتی، داده‌های حساس و حتی سیستم‌های ساده‌ای که هر روز به آن‌ها تکیه داریم، به اهداف حملات سایبری تبدیل می‌شوند.

هوش مصنوعی در ابعاد گسترده‌ای به بهبود زندگی ما در جامعه کمک می‌کند، اما مجرمان سایبری از این فناوری جدید برای اهداف مخرب بهره می‌برند. آن‌ها می‌توانند با حملات هوش مصنوعی طیف گسترده‌ای از فرآیندها را از جمع‌آوری کارآمدتر داده‌ها گرفته تا ساخت پیام‌های فیشینگ پیش ببرند.

سیستم‌های تشخیص نفوذ (IDS) و سیستم‌های جلوگیری از نفوذ (IPS) دو ابزار اساسی در امنیت شبکه هستند که به ترتیب برای شناسایی و جلوگیری از حملات سایبری طراحی شده‌اند. IDS‌ها با نظارت بر ترافیک شبکه و تولید هشدارها در مواجهه با فعالیت‌های مشکوک، امنیت را تقویت می‌کنند در حالی که IPS‌ها از وقوع حملات جلوگیری می‌کنند.

نقض داده‌ (Data Breach) مشکلاتی جدی برای مشاغل و افراد در سراسر جهان به‌وجود آورده است و زمانی رخ می‌دهد که اطلاعات حساس، بدون مجوز، استفاده یا افشا شود. این نقض می‌تواند از طریق حملات سایبری یا خطای انسانی رخ دهد.